|
|
|
|
YILLAR SONRA KENTE DÖNDÜĞÜN ZAMAN Kar üstüne düşen kınalı keklik Kardelen dedikleri kanındır belki Kursağında kalmış bahara sevdan Çevrilmiş yıldızlara boncuk gözlerin Sonsuzlardan hesap sormakta sanki... Yedi dağ üstüne damlar kurdular Talan oldu kuş yuvası-gül dalı Sevda pavyonlara-barlara düştü Dilim eğri hançer oldu ağzımda Konuşmam suç sayıldı İçki bardaklarının kulpuna dikildi Kurtuluş bayrakları Sarhoşlara meze oldu devrimci marşlar Dürüstlük; "Seksen öncesine dönmek" sayıldı İşkenceden yeni çıkmış kızlara Barlarda bardak bardak epiktir Ve kirli yataklarda meme-bacak freut Terapiler çekildi Kucak kucak dolaştı sığınaksız kalanlar... Ey kocakent Su berrağı-gün aydını coşkular büyüttüm Puşt acılı karanlıklarda sana Pusulu-pusatlı-puslu Nice dağ haşindi düşüp düş oldum Gökkuşağı türküler çağladı cehennem yüreğimden Ölümü parka yaptım kocakent . Ve türküm Tükenmiş yüreklerde alkolle karılıp Kız, tavlama malzemesi yapıldı. Vakitsiz biten aşklar bilirim Tomurcukta kopan güller gibidir Kuş kanadı kalem olsa Denizler mürekkep Gökyüzü kağıt Ayrılığın acısını yazamaz... Yaşlı dalları kesilmiş gün Kanlı yapraklar dökerken Bir başka ayrılıktır akşam Bir başka kavuşmadır Yıllar sonra kente döndüğüm zaman... "Bu kentte en güzel antlar Bir anı oldukça öldürür beni.."* Diyen bir arkadaş vardı Vuruldu okul yolunda Son bakışı bende kaldı Bende kaldı inci mercan gözyaşı Her yağmurda ağlayan o hüzün gözlü kızın Şimdi her adımda cana gelir anılar Yaşanır yeni baştan tüm ayrılıklar O anılar ki nerede olursan ol Kapaklanan deli taylar Damarları kesilmiş ırmaklar gibi kanar... Yeşil parkalı gülüşlerle aydınlanan Alanlar-bulvarlar-varoşlar cana gelir En güneşli gülüşlerin kurşunlandığı yerde Onurların satıldığı mezatlar Entel barlar Ve gettolar yükselir... Ey sevdayı pavyonlara düşüren Ölümü parka yaptığım kent Ayrılık dedikleri sana dönmekmiş meğer Ve titreyen ellerinin "Güneşin battığı yere Dört nal giden atların..." Bayrak gibi dalgalanan yelelerine * Mehmet Gemici (1955-1983... Sımsıkı yapışacak dermanı kalmamış gayri Dilerim utancın yeşertsin seni Çiçekler patlasın yaralarından Hasretimin yetim kalmış çocuğu Kuru memelerinde yeniden dirim bulsun Çözülsün onurunun boynundaki kördüğüm Beni sevdalara çağır kocakent Gayri bitsin hasretlik Bitsin şu sürgünlüğüm... Adnan DURMAZ 9.7.1992 Şiir Dizini Anasayfa Sonraki |
|||||