Gece demlenirken uykularda
Beton yığınlarının üstünde ay bedirlenirken
Yıldızlar ürperirken sularda
Yalnızlık nemlenirken
Uzanınca yatağına beni düşüneceksin
Gecenin ıssız kaldırımlarında
Acının ayak sesleri duyulacak
Soluğundan bile sakladığın giz
Karanlığın derin koynunda açılacak
Yüzün bir huzur mezrası
Kanayacaksın...
İşte akıp giden yaşamın dallarında
Taze güller gibi solarken her gün
İçindeki kadın saçlarını yolacak
Ağlayarak düşlerini yağmalayan sonbahara
En olmadık zamanlarda beni soracak
- O şimdi kim bilir...
Islanmış akşamların kıyısında
Saçak altlarında kederin
Sancılanmış yüzümde gözlerim köz parçası
Bazan postacı geçerken
Bazan telefon zilinde
Ansızın gülüşünün yakasına yapışıp
Soracak içindeki kadın
- O şimdi kim bilir...
Kim bilir hangi kentte-hangi yangınlardadır
Belki dalgın gözleri ürperir dalgalarda
Küskündür-yaralıdır-yapayalnız kuytularda
Kıvranır bin yerinden bıçaklanmış uykularda
Sızlar her dakika seni düşünüp
Belki de kollarında bir kadın
Ona şiirler okur-dizeleri kan
Kırık kanatlı coşkular ne zaman kapaklansa
Seni isyanla anardır
- O şimdi kim bilir...
II
Kavgalarımız gelecek aklına
Akılalmaz basitlikte küsüşme nedenlerimiz
Kaç kez tuz-buz ettik yüreklerimizi
Sırça saraylar gibi
Fakat tek bir sözcükle kaç kez
Kaç kez bir bakışın taşıdığı öpüşle
Dirilttik yeni baştan...
Anlaşılmamış insanların küskünlüğüyle
Yalnızlık kandilleri gibi yanan
Hüzünlü bakışlarım gelecek aklına
Bazan sancılı gülüşlerim
İnsanların acısında susuz balıklar gibi çırpınan...
Ve sağanak sağnağa sevişmelerimiz
Sevgide kanatlanıp uçtuğumuz sonsuzluk
El ele-soluk soluğa
Tüketemediğimiz güzel hasret
Ve ansızın coşkuların kanadına saplanan hançer
Aşkları tomurcukta koparan nefret...
Savaş alanlarına da ilkyaz yeniden gelir
Acıların üstüne de güneş doğacak
Ama zamanın yüzünde aşkların izi kalır
Ayrıldıktan sonra anlayacaksın nasıl sevdiğini
İş işten geçmiş olacak...
