Sazendeler dağılmış
Rebablar şikeste
Ney dilsiz
Gülşenler tarumar
Ne saki kalmış ne bade
Semâda aks-i sadâlar ağlıyor
Eski kahkahalardan bâd-ı sabâ kirlenmiş
Ayaz kahpe
Bir yalnızlık fevkalâde
Tamâşa kurar mâzi
Toz biber bulanmış gruba
Gazeller elbizlenmiş
Kasideler yosunlu
Musarra rubâiler biçilmez urba urba
Bir simurg kuşunun hayaleti
Uçar hûşu içinde akşamdan
Gagasında bir mısra-ı âzâde
Gayri meyhanelerde başka bir hâlet
Şiirle iştigâl eyliyor bir takım zevat
Kelimeleri felçli- sözleri dilenmekte
Maksadı dil-i nâşâde
O şairler ki meskeni zindan kılınmış
Ateş ve kan içinde her dizeleri
Ne gül- ne gülşen- ne işret biliyorlar
Yanardağlar kaynar yüreklerinde
Görmez göze alelâde
Aşk yeşertiyorlar açılarıyla
Ölmüş aşk küllerinden
O şairler ki ateşin çocukları
Yanarak yaşamayı seçmişler kendilerine
Yüzlerinde
Hep o müthiş şikayetsiz ifâde
