şiir009.html ADNAN DURMAZ-şiir009.html




KUMDAN EVLER

               (Kumdan evler kurduk
               Kumdan evlerimizde mutluluklar kurduk
               Sonra deniz geldi
               Kumdan evlerimizi yıktı
               Ve biz ağladık
               Kumdan evlerin yıkılışına değil
               Kumdan evlerin olamayacağına ağladık...
                                                                   1992-lzmir)

Pörsümüş bulutlar
Hiç bir anlam bırakmadan dağılıp gitti
Şu akşam kızıllığında demlenip giden boşluğa
Mavi mi diyorlardı bir zaman
Karanlık indi kentin sokaklarına
Beton ormanların üstünde gök bitti
Çekildi sesler-çekildi telaşlar-sevinçler-keder...
Son ışıklar yalnızlığa düştü kaldırımlarda
Netleşti yüreğimi dalayan
Netleşti karanlık gecede zehir
Akan kan
Bir daha dönmeyecek olan
Sonra geceler oldu
Sonra nice geceler
Karanlık duvarlı
Taşlarla örülmüş
Önce tüm boşlukları doldururken
Daralan
Bir avuç kalan
Arasında sıkışıp kaldığım
Geceler oldu
Yine geceler

Birden bire taa içimde yanmaya başladın
Kıvır kıvır saclarını alevler sardı
Ellerin
Güzelim parmakların tutuşup kömür oldu
Bütün mezarlık örümcekleri çürümüş kafataslarından fırladı
Ve bütün engerekler yuvalarından
Küllerin yeniden tutuştu zehirleriyle

Zaman yıkar
Eğer aşklar kumdan evler gibiyse
Zaman yıkar
Yaşananlar çölde ılgam gibiyse
Yeşil yaprak yere düşer toz olur
İlkyaz geçer- yaz tükcnir- güz olur...

Gittin işte
Yetmedi gidişine benim insan güzelliklerim
Taa içimden- derinlerden gelen coşkular aciz kaldı
Öpüşlerim aciz kaldı
Boşalmış ırmak yataklarına döndüm bir anda
Kurudum iliklerime kadar
Yokluğunun taş bağrına
Mıh gibi çakılıp kaldı çığlığım...

Senin derin akışlı sulardı sesin
Ellerin gönlümün gülüydü
Kara haber rengi bir boşluk karanlığın
Ah yaşaran gözlerim oldun işte
Düşümdün düşsüz kaldım
Dipsiz uçurumlarda...

Unuttum ayrılalı kaç devran döndü
Ay şavkıdı- gün kanadı- yaşam aşındı
İçimde bir hışım mağmaya kesti hasret
Ahım yangınlar soluğu...
Can dediğin bir uçar kuş anladım
Acı çığlıklar besledim
Devasız yokluğunun karabasanlarına.!
Sesim yakar boğazımı ağlasam...
* Türküm bir yaralı göçmen kuş oldu
Gider gider gelmez geri
Sesim kanar ağıt ağıt
Sesim yalnız sesim sessiz
Gözlerim dar gelir ağlayışıma
Ölürüm ılgıt ılgıt...

Sonra bir gün daha devrilir gider
Koşuşturan telaşlar diner gece yarısı
Yalnız sen kalırsın bendeki ıssızlıkta
Yüreğimi parçalayan hasret sancısı...

Dipsiz uçurumlarda bulduğum yürek
Kocaman bir gül olup açtı
Boşaltmak istedi hasretini gözyaşlarında
Ah nasıl da susamıştı kıraçtı...
Gitti insanım kör karanlıklara gitti
Bitti
Sevdaydı- coşkuydu- ümitti...
Soldu gül- dindi coşku- düştü düş
Bir kâbusa dönüştü düşlerden güzel gerçek
O artık hiç gelmeyecek
Ah o artık gelmeyecek...


Adnan DURMAZ
1992-1993-İzmir


Şiir Dizini    Anasayfa   Sonraki